ดวงไฟนั้นชาวบ้านจึงเรียกว่า ม่าจ้อโห่ย นับจากอดีตสู่ปัจจุบันกล่าวว่า
ท่านเป็นเทพพิทักษ์คุ้มภัยทางน้ำที่สำคัญ ที่ควรแก่การสักการบูชาและระลึกถึง
(ในภาพ พระเทียนห่อเซ่งโบ้)
ชาวเรือในยุคเก่าก่อนเล่าต่อๆกันมาว่า ยามค่ำคืนจะเห็นท่านสวมชุดสีแดงตรวจตราท้องน้ำ
เมื่อถึงภัยพิบัติคราใดสามารถพบเห็นท่านและขอความช่วยเหลือจากท่านได้
ชาวเรือจึงออกปากอ้อนวอนเป็นกลอนว่า
ฮวนฮกจิวจุ๋น สุนหยินเส่งเหมี้ย เห่งปี่ซองซัด บู่อิ๋วก๋ายโท๊ย
เป็นคำกล่าวของชาวบ้านเมื่อมีภัยจวนตัว ขอความช่วยเหลืออัญเชิญท่านมา
ช่วยกู้เรือ ช่วยชีวิต อย่าให้เกิดความเสียหาย แก้ไขวิกฤติ ผ่อนหนักเป็นเบา
นับตั้งแต่ยุคสมัยราชวงศ์ซ่งจนกระทั่งถึงยุคสมัยราชวงศ์ชิง
มีตำนานการบันทึกหลายกรณีที่ทำให้ก่อเกิดความศรัทธา
ขยายจากชนชั้นระดับชาวบ้าน กระทั่งเข้าไปสู่ราชวงศ์และราชสำนัก
ผ่านการบันทึกหมายเหตุและข้อรายงานจากขุนนางต่างที่เคยประสบเหตุ
ท่านจึงได้รับการแต่งตั้งพระราชทานนามจากกษัตริย์ในยุคสมัยต่างๆ
ตั้งแต่ราชวงศ์ซ่งจนถึงราชวงศ์ชิงรวมทั้งสิ้น 14 พระองค์ ในวโรกาสต่างๆถึง 36 ครั้ง
เมื่อครั้งรัชสมัยพระเจ้าซ่งเว่ยจง เซวียนเหอปี 4 ปีพุทธศักราช 1666
ท่านราชทูตของราชสำนักลู่ยวิ่นตี๋ หรือ หลออุ่นเต็ก ไปดำเนินพิธีการฑูตกับราชอาณาจักรเกาหลี
เรือทั้ง 8 ลำของราชสำนักประสบเหตุพายุกระหน่ำ เรือล่มไป 7 ลำ
กลับรอดมาได้เพียง 1 ลำ คือเรือของท่านราชทูตเอง นับเป็นที่อัศจรรย์ใจมาก
ท่านจึงกล่าวว่าเป็นเทพใดบันดาลความกรุณาที่ช่วยเหลือท่านให้รอดชีวิตเยี่ยงนี้
ชาวเรือผู้หนึ่งบอกด้วยเสียงอันดังว่าเป็นเพราะบารมีพระม่าจ้อโป๋เป็นแน่แท้
เมื่อท่านราชทูตกลับมายังราชสำนัก เล่าความเหตุการณ์ที่เพิ่งประสบมาให้กษัตริย์ทรงทราบ
พระเจ้าซ่งเว่ยจงท่านจึงรับสั่งจารึกคำ สุ่นเจ้
พระราชทานไว้เป็นคำในป้ายนามศาล
ความเชื่อถือศรัทธาในพระม่าจ้อโป๋จึงได้รับการยอมรับ
และถือกำเนิดก่อเกิดในราชสำนักนับตั้งแต่บัดนั้นเป็นต้นมา
ชาวเรือนิยมสลักรูปเคารพพระม่าจ้อโป๋ไว้เพื่อสักการะบูชาในลำเรือ
เริ่มจากขุนนางชื่อ เฉินสวิน ชาวเมืองหางโจวเป็นราชฑูตเดินทางเรือไปยังญี่ปุ่น
ระหว่างทางกลางทะเลประสบพายุฝนกระหน่ำ
ฟ้ามืดมิดตลอดการเดินทาง มองไม่เห็นแสงสว่าง จนเรือใกล้อับปาง
ชาวเรือร้องขอความช่วยเหลือจากสิ่งศักดิ์สิทธิ์ว่าจะทำอย่างไรดี
ฉับพลันมีเสียงดังแว่ว ช่วยคนไม่ช่วยเรือ เมื่อมีเรือประมงผ่านมา
จึงสามารถช่วยเหลือคนและชาวเรือล้วนปลอดภัยทั้งสิ้น
ต่อมาท่านต้องเดินทางไปที่เดิมอีก
ก่อนออกเดินทางท่านฝันว่าพระม่าจ้อโป๋มอบไม้หอมให้ท่านท่อนหนึ่ง
กำชับให้แกะสลักเป็นรูปของท่านไว้บูชาป้องกันภัย
เมื่อเรือออกเดินทางอยู่กลางทะเล ท่านจึงพบขอนไม้ท่อนหนึ่ง
ท่านให้ชาวเรือเก็บขึ้นมาพิจารณา ไม้นั้นเป็นไม้จันทร์หอม
ท่านจึงสั่งให้ช่างแกะสลักรูปเคารพของพระม่าจ้อโป๋ไว้บูชา
นับจากนั้นการเดินทางคราใดล้วนปลอดภัยตลอด
รัชสมัยพระเจ้าหมิงเฉิงจู่ ปีพุทธศักราช 1956
ขันทีเจิ้งเหอนำกองทัพเรือใหญ่จากราชอาณาจักรจีน ยาตราทัพครั้งยิ่งใหญ่
ขบวนเรือประสบภัยพายุหนักลมแรงบริเวณน่านน้ำแถบกวางตุ้ง
ท่านจึงขอความช่วยเหลือจากพระม่าจ้อโป๋
ขบวนเรือจึงแคล้วคลาดจากอับปาง ทุกคนอยู่รอดปลอดภัย
หลังจากกลับมาแล้ว ท่านจึงเขียนรายงานถวายแด่กษัตริย์
พระเจ้าหมิงเฉิงจู่จึงแต่งตั้งนามพระม่าจ้อโป๋เป็น เทียนห่อ
พร้อมสร้างตำหนักศาลท่านที่เขาซือจื่อซาน
ภายหลังเติมนามท่านอีกครั้งเป็น เทียนส่องเซ่งโบ้
เมื่อศักราชราชวงศ์หมิงล่มสลายนั้น ขุนนางเจิ้งเฉิงกงนำทัพต่อสู้พวกแมนจู ประสบความพ่ายแพ้ หมดหนทางต่อสู้ จึงต้องบุกยึดเกาะไต้หวันไว้เป็นฐานที่มั่นเพื่อต่อต้านแมนจู แต่เดิมทีเกาะนั้นฝรั่งฮอลันดายึดครองอยู่
ท่านจึงบอกกล่าวพระม่าจ้อโป๋แล้วนำทัพยาตรา ร่องน้ำเปิดขึ้นโดยอัศจรรย์
ท่านสามารถขับไล่กองทหารฝรั่งฮอลันดาได้สำเร็จ
ท่านจึงสำนึกบุญคุณสร้างศาลเจ้าให้กับพระม่าจ้อโป๋อย่างยิ่งใหญ่ขึ้นที่นั่น
การถวายนามและพระราชทานของพระม่าจ้อโป๋นั้นมีมาโดยลำดับ
เป็นสิ่งสะท้อนให้เห็นว่าทางราชสำนักนั้นให้ความสำคัญกับพระม่าจ้อจ้อโป๋ยิ่ง
ดังสรุปเป็นเบื้องต้นดังนี้
