ในชั่วชีวิตของท่านยังรับหน้าที่และตำแหน่งอื่นๆ อีกมากมาย เช่น

เป็นผู้ตรวจราชการ ดูแลรักษาผลประโยชน์ให้กับประเทศชาติ

(ในภาพ กิมซิ้นพระเปากง)

ท่านเสนอให้ฝึกทหารเพื่อสู้รบกับเผ่าเหลียวและซีเสี้ยที่ตั้งตนแข็งเมือง

ชาวคีไตและทิเบตซึ่งยกทัพมาเนืองๆ

ท่านเปาเจิ่งเสนอให้มีการลดภาระภาษีสำหรับประชาชนในช่วงที่บ้านเมืองเดือดร้อน

ถวายคำแนะนำอันเป็นประโยชน์ต่อบ้านเมืองแก่กษัตริย์

(ในภาพ กิมซิ้นพระเปากง)

ท่านสกัดขัดขวางคัดค้านการแต่งตั้งคนไม่ดีหรือคนเลวไม่ให้ขึ้นสู่อำนาจและตำแหน่งสูง

เช่น คัดค้านจางเหยาโย่ว ผู้มีศักดิ์เป็นลุงของสนมคนโปรดของพระเจ้าซ่งเหรินจง

ไม่ให้ขึ้นสู่ตำแหน่งซานซือสื่อ หรือ ขุนนางใหญ่ผู้ดูแลท้องพระคลังหลวง

หนึ่งในสามตำแหน่งที่มีอำนาจสูงในสมัยซ่งเหนือ

(ในภาพ กิมซิ้นพระเปากง)

ด้วยความที่เป็นคนฉลาดและซื่อตรงต่อหน้าที่

ตำแหน่งทางราชการของท่านเปาจึงมีความก้าวหน้าอย่างมาก

จนสุดท้ายสามารถขึ้นไปดำรงตำแหน่งสูงถึง

ตำแหน่งรองผู้บังคับบัญชาสูงสุดของ ซูมี่แยว้น

(ในภาพ กิมซิ้นพระเปากง)

ซึ่งในสมัยราชวงศ์ซ่งเหนือ ตำแหน่งดังกล่าว

ถือเป็นหนึ่งในสามของหน่วยงานราชการระดับสูงสุดของจีน

ซึ่งมีหน้าที่ควบคุมกำลังทหารทั่วแผ่นดิน

(ในภาพ กิมซิ้นพระเปากง)

ตลอดเวลาในตำแหน่งราชการท่านเปาเจิ่งมักจะลงพื้นที่สัมผัสชาวบ้าน

ท่านไต่ถามทุกข์สุขของชาวบ้านเนืองนิจ ซึ่งเป็นที่ชื่นชมของราษฎรทั่วไป

(ในภาพ กิมซิ้นพระเปากง)

คุณงามความดีของท่านเปาเจิ่งที่สั่งสม

ส่วนใหญ่นั้นมาจากความซื่อสัตย์และความยุติธรรม

ชาวบ้านจึงให้สมญานามว่า เปาชิงเทียน หรือเปากระจ่างฟ้า

เปากง หรือท่านปู่เปา เปาต้ายจื้อ และ เปาหลงถู

(ในภาพ ภาพวาดพงศาวดารจีนในเมืองตรัง เปาเล่งถูกงอั้น)

นอกจากคุณธรรมดังกล่าวแล้ว ท่านเปาเจิ่งยังเป็น

ขุนนางที่เป็นตัวอย่างในการดำรงชีวิตอย่างสมถะเรียบง่าย

ในการดำเนินชีวิตท่านยังยึดถือคติประจำใจเสียชีพอย่าเสียสัตย์อย่างเคร่งครัด

ดั่งคำฮกเกี้ยนว่า เกียดตองสี่หงี้

(ในภาพ ภาพวาดพงศาวดารจีนในเมืองตรัง เปาเล่งถูกงอั้น)

ในช่วงบั้นปลายท่านได้แจ้งกฎเกณฑ์เพื่อสั่งสอนลูกหลานในตระกูลความว่า

ลูกหลานของท่านที่เข้ารับราชการ ผู้ใดหากกระทำการฉ้อราษฎร์บังหลวง รับสินบน

เมื่อเขาเหล่านั้นยังมีชีวิตอยู่ห้ามกลับมาเหยียบตระกูล

หากเขาเหล่านั้นตายไปแล้ว ก็ห้ามนำศพเข้ามาฝังรวมกับสุสานของบรรพบุรุษในตระกูล

(ในภาพ กิมซิ้นพระเปากงในเมืองตรัง)

ท่านเปาเจิ่งถึงแก่อนิจกรรมในรัชสมัยพระเจ้าซ่งเหรินจง

ชิงลี่ปี 5 ตรงกับปีพุทธศักราช 1605 เดือน 5 วันที่ 15 สิริอายุรวม 63 ปี

ท่านจากไปพร้อมกับความโศกสลดของชาวบ้านทั่วทั้งแผ่นดิน

(ในภาพ กิมซิ้นพระเปากงในเมืองตรัง)

พระเจ้าซ่งเหรินจงทรงหยุดว่าราชการหนึ่งวัน

ทรงเสด็จมาร่วมแสดงความอาลัยต่อท่านเปาเจิ่ง

ขุนนางผู้ซื่อสัตย์และยุติธรรมผู้นี้ด้วยพระองค์เอง

ท่านพระราชทานนาม ห่าวซก ในคำชื่อ

เพื่อแสดงถึงความเคารพและกตัญญูแด่ท่านเปาเจิ่ง

(ในภาพ กิมซิ้นพระเปากงในเมืองตรัง)

ในสมัยหมิง หงจื้อปีแรก ปีพุทธศักราช 2031

ชาวบ้านสร้างศาลให้ท่านเปาเจิ่ง ตั้งอยู่ที่ไคเฟิงเมืองเก่า ในเมืองเหอเฝย

แรกเริ่มเรียกว่า เปากงจืออี้ ต่อมาเรียก เฮียวฮวยตุน

ในปีพุทธศักราช 2082 จึงเปลี่ยนมาเป็น เปาห่าวซกกงสือ ดังปัจจุบัน

(ในภาพ กิมซิ้นพระเปากงในเมืองตรัง)

รูปเคารพของท่านเปาเจิ่งนั่งอย่างสงบนิ่งอยู่บนบัลลังค์กลางศาล

สายตามองไปยังเบื้องหน้า มือซ้ายของท่านแบบนเก้าอี้

กำปั้นขวาวางไว้บนที่เท้าแขน แสดงถึงความเด็ดขาดและน่าเกรงขาม

(ในภาพ กิมซิ้นพระเปากงในเมืองตรัง)

นอกจากนี้ยังมีตำนานอื่นซึ่งกล่าวถึงชาติกำเนิดของพระเปากงต่างกัน

เช่นกล่าวว่า ท่านเกิดมาเนื่องจากพระเจ้าซ่งเจินจงกล่าวอธิษฐาน

ขอให้ผู้มีบุญมาเกิดเป็นข้าราชการผู้ซื่อสัตย์ เพื่อช่วยเหลือกิจการงานราชการบ้านเมือง

(ในภาพ กิมซิ้นพระเปากงในเมืองตรัง)

พระหยกอ๋องส่องเต่เมื่อท่านทราบความ จึงส่งดาวบุ๋นและบู๊มาเกิด  

กล่าวว่าพระเปากงเป็น พระบูเค็กแชกุน มาเกิด

(ในภาพ กิมซิ้นพระเปากงในเมืองตรัง)

บ้างก็กล่าวว่าท่านมีพี่น้องสามคน ท่านเป็นคนเล็กสุด

เมื่อท่านเกิดมา แรกผู้คนทั่วไปเห็นหน้าดำ นึกรังเกียจว่าอัปลักษณ์

จะนำความไม่ดีมาให้ บิดามารดาของท่านจึงนำท่านไปทิ้ง

(ในภาพ ป้ายนามพระเปากงในเมืองตรังเก่าแก่ดั้งเดิม)

พี่สะใภ้ของท่านก็เก็บมาท่านมาเลี้ยงจนโต ซึ่งแต่ละตำนานต่างมีรายละเอียดแตกต่างกัน

แต่ส่วนใหญ่มักกล่าวถึงคุณความดี ความซื่อสัตย์และยุติธรรมของท่านเป็นหลักสำคัญ

(ในภาพ รูปเคารพพระเปากงในเมืองตรังเก่าแก่)

สำหรับในเมืองตรังนั้น การบูชาพระเปากงแรกเริ่มจากมีผู้นำเถ้าธูปของท่านมาจากเมืองจีนค่อนศตวรรษแล้ว ปัจจุบันมีศาลเจ้าที่นับถือบูชาท่านเป็นการเฉพาะดังนี้

1.ศาลเจ้าเปากง หน้าเขาหนองยวน ตรัง

2.ศาลเจ้าเปากง เทศบาลย่านตาขาว

นอกจากนั้นก็ยังสามารถบูชาพระเปากงที่ศาลเจ้าซัมโป้ก๋ง ท่าข้ามได้อีกด้วย

เรียบเรียงโดย บุนเต้หลาง เมื่อ 26 เมษายน ปีพุทธศักราช 2550

(ในภาพ กิมซิ้นพระเปากงประทับบนเก่ว เตรียมชุดหยิวออกโปรดสาธุชน)

ศาลเจ้าเปากง

ตรัง

เดิมนั้นมีชาวจีนอพยพนำเถ้าธูปและป้ายนามพระเปากงจากเมืองจีนมาสู่เมืองตรัง ตั้งแต่ก่อนปีพุทธศักราช 2490 แรกเริ่มบูชาพระเปากงตามบ้าน กล่าวว่าเป็นบ้าน โกเคิ้ง ต่อมาจึงย้ายไปอยู่ตำแหน่งสถานที่เรียกว่า ต้นมะขามหรือต้นขาม อยู่ใกล้ตลาดท่ากลางในปัจจุบัน

(ในภาพ แท่นบูชาฟ้าดินและเทวดาจร)

ร่างทรงแรกของพระเปากงชื่อ เกี่ยมโบ้ย

ต่อมาเจ้าของที่ดินผืนดังกล่าวต้องการที่ดินคืน จึงต้องย้ายออกมา

ประกอบกับมีผู้บริจาคที่ให้สร้างศาลเจ้าในตำแหน่งปัจจุบัน ซึ่งมีพื้นที่ราว 2 ไร่

ผู้บริจาคชื่อ นางมาง หรือ ป้าแดง

(ในภาพ ศาลาฮกเต็กบูชาพระตั่วแปะก๋ง)