อั่งกู

อั่งกู หรือ เต่าแดง ในธรรมเนียมของชาวตรัง มักใช้ในงานมงคล

เต่าเป็นสัตว์สัญญลักษณ์ของการมีอายุยืนนานและความยั่งยืน

ส่วนสีแดงเป็นเครื่องหมายของความยินดีปรีดาและความศักดิ์สิทธิ์

(ในภาพ อั่งกู หรือ เต่าแดง)

โดยทั่วไปมักทำจากแป้งหมี่และแป้งมันเทศ ทาฉาบด้วยสีผสมอาหารสีแดง ใช้เม็ดถั่ว 2 เม็ดวางไว้เป็นลูกนัยน์ตา มีส่วนจงอยขดเป็นหาง ลักษณะรูปลักษณ์เต่าแดงของเมืองตรังนั้น มักมีรูปร่างป้อม น่ารัก น่าเอ็นดู ถือเป็นรูปแบบเอกลักษณ์เฉพาะซึ่งถ่ายทอดมาจากบรรพบุรุษรุ่นเก่าก่อน/บุนเต้หลาง

(ในภาพ อั่งกู หรือ เต่าแดง)

เทียบ

โดยทั่วไปชาวตรังมักจัดงานกิจกรรมฉลองของศาลเจ้าต่างๆตลอดปี การจัดงานไม่เฉพาะช่วงงานประเพณีถือศีลกินผักเดือน 9 เท่านั้น โดยเฉพาะช่วงหน้าแล้งปลอดฤดูเก็บเกี่ยว เมื่อทางศาลเจ้าต้องดำเนินจัดงาน ซึ่งถือเป็นงานที่หนัก ต้องอาศัยความร่วมไม้ร่วมมือจากหลายฝ่าย หากทำการโดยลำพังอาจประสบความยากลำบาก เมื่อประสบอุปสรรคขัดข้องบางอย่างอาจทำการไม่ประสบความสำเร็จ

(ในภาพ เทียบเชิญพระ)

โดยประเพณีช้านานของชาวตรังซึ่งรับถ่ายทอดมาจากบรรพชนนั้น จึงเกิดมีวัฒนธรรมการส่งเทียบเชิญ ให้เกียรติศาลเจ้าอื่นมาร่วมงาน เพื่อเพิ่มความศักดิ์สิทธิ์ของพิธีกรรม และเป็นนัยการขอความช่วยเหลือจากศาลเจ้านั้นๆ โดยส่งเทียบเชิญพระ

(ในภาพ เทียบเชิญพระ)

ซึ่งเป็นห่อประกอบด้วยเครื่องสักการะ ธูป เทียน เครื่องหอม กระดาษเงินกระดาษทอง และหมายกำหนดกิจกรรมการทางพระ ห่อด้วยผ้าแดง มัดด้วยผ้าแดง แนบด้วยกิมฮวย ให้ลูกหลานนำไปให้ศาลที่ต้องการเชิญ ถือเป็นการส่งเทียบเชิญอย่างเป็นทางการ โดยทั่วไปมักจัดส่งล่วงหน้านานพอสมควร เพื่อให้ทางศาลเจ้าที่รับเชิญมีเวลาเตรียมตัว จัดเวลาว่างไว้

(ในภาพ อั่งกู หรือ เต่าแดง ขนาดเล็ก)

ซึ่งผู้ได้รับเทียบเชิญหากถึงพร้อมด้วยกำลังกายและใจ เมื่อตอบรับเทียบเชิญแล้ว ก็สามารถอัญเชิญสิ่งศักดิ์สิทธิ์ของศาลตน พร้อมด้วยลูกหลานมาร่วมงานได้ ถือเป็นการประชาสัมพันธ์สิ่งศักดิ์สิทธิ์ประจำศาล และศักยภาพของศาลของตนต่อสาธาณะ หากทางศาลติดขัดไม่สามารถมาร่วมงานได้ด้วยตนเอง อาจส่งปัจจัยเป็นเงินเล็กน้อย มาช่วยเหลือเพื่อร่วมอนุโมทนาบุญ

(ในภาพ อั่งกู หรือ เต่าแดง ขนาดเล็ก)

หากศาลใดได้มาช่วยงานแล้ว เมื่อถึงคราวศาลนั้นต้องดำเนินการจัดงานบ้าง ศาลที่เคยส่งเทียบและเคยรับความช่วยเหลือจากศาลนั้นๆ จึงมักตอบรับเทียบเชิญ และมาช่วยเหลืองานของศาลดังกล่าวเป็นการตอบแทน ซึ่งวัฒนธรรมการส่งเทียบเชิญเหล่านี้นับเป็นสิ่งดีงาม สร้างความสมัครสมานสามัคคีช่วยเหลือเกื้อกูลกันระหว่างศาลเจ้าในเมืองตรังได้เป็นอย่างดี /บุนเต้หลาง

(ในภาพ อั่งกู หรือ เต่าแดง ตัวเล็กตัวน้อย)

มีเรื่องรบกวนอีกอย่างครับ

ผมอยากรู้ว่าของไหว้ในเทศกาลกินเจของตรังมีอะไรบ้างแล้วมีการจัดตั้งอย่างไรแล้วเขาตั้งกี่วันถึงจะเปลี่ยนแล้วของอะไรบ้างที่เขาจะเปลี่ยนทุกวันในช่วงกินเจครับ

คุณบุนเต้หลาง
  คุณช่วยหาประกาศของศาลเจ้าเเม่ดอกไม้ทองลงมาโพสให้หน่อยครับ ด้วยความกรุณา

พระเปากง

พระเปากงมีนามตามคำฮกเกี้ยนว่า เปาบุ่นเจ็ง หรือชาวไทยเรียก เปาบุ้นจิ้น

นามศึกษา ฮีหยิน สมญานาม เปาจิ่น หรือคำกลางว่า เปาเจิ่ง

(ในภาพ ภาพวาดพระเปากง)

ท่านเปาเจิ่งเกิดในสมัยราชวงศ์ซ่งเหนือ ศักราชพระเจ้าซ่งเจินจง

เสียนผิงปี 2 ปีพุทธศักราช 1542 เดือน 3 วันที่ 13

ที่อำเภอหลูโจว เมืองเหอเฝย ปัจจุบันคือ เมืองเหอเฝย มณฑลอานฮุย

(ในภาพ ภาพวาดพระเปากง)

ช่วงวัยเยาว์ท่านขยันขันแข็ง ร่ำเรียนหนังสืออย่างตั้งใจ

ศักราชพระเจ้าซ่งเหรินจง เทียนเสิ้งปี 5 ปีพุทธศักราช 1570

ท่านเปาเจิ่งอายุ 29 ปี จึงสอบจอหงวนได้ในระดับจิ้นซื่อ

(ในภาพ ภาพวาดพระเปากง)

ในสมัยเด็กท่านเปาเจิ่งนับว่าเป็นผู้มีคุณธรรมในเรื่องความกตัญญูเป็นอย่างมาก

เมื่อครั้งต้องรับคำสั่งไปรับราชการประจำที่เมืองต้าหลี่

อำเภอเจี้ยนชางหรือ อำเภอหย่งซิว มณฑลเจียงซีในปัจจุบัน

(ในภาพ ภาพวาดพระเปากง)

เนื่องจากท่านเป็นบุตรคนเดียวของบิดามารดา และทั้งสองชรามากแล้ว

จึงไม่สามารถร่วมเดินทางกับท่านไปยังเมืองที่ท่านรับตำแหน่งได้

ท่านจึงตัดสินใจไม่ไปรับราชการ และอยู่ปรณนิบัติผู้มีพระคุณทั้งสอง

(ในภาพ ภาพวาดพระเปากง)

ภายหลังจึงมีคำสั่งให้ไปรับราชการอีกครั้ง ประจำเมืองเหอโจว

หรือ อำเภอเหอเสี้ยน มณฑลอานฮุยในปัจจุบัน

ต่อมาไม่นานบิดามารดาของท่านป่วยหนักอีก

ท่านจึงลาออกจากราชการมาปรณนิบัติบิดามารดา

(ในภาพ ภาพวาดพระเปากง)

ต่อมาบุพการีทั้งสองเสียชีวิตในระยะเวลาใกล้เคียงกัน

ท่านเปาเจิ่งจึงจัดงานศพและไว้ทุกข์ตามประเพณีลัทธิขงจื้ออย่างเคร่งครัด

ระยะเวลาที่ท่านต้องออกจากราชการในคราวนี้ราว 10 ปี

ก่อนที่ท่านเปาเจิ่งจะกลับไปรับราชการต่อ

(ในภาพ อนุสรณ์สถานท่านเปาเจิ่ง เมืองไคเฟิง)

เมื่อรับราชการใหม่ท่านถูกส่งไปประจำเมืองหยางโจว อำเภอเทียนฉางจือเสี้ยน

ณ ที่นี่ท่านได้พิพากษาคดีแปลกประหลาดคดีหนึ่ง

ในฤดูใบไม้ผลิ มีชาวนาผู้หนึ่งเดินทางมาร้องเรียนท่าน

กล่าวว่าตอนเช้าเขาพบว่าวัวตัวหนึ่งของเขาถูกขโมยเชือดลิ้นขาดไป

(ในภาพ อนุสรณ์สถานท่านเปาเจิ่ง เมืองไคเฟิง)

หากเหตุการณ์นี้เกิดขึ้นในช่วงเวลาอื่นก็คงจะไม่เป็นเรื่องแปลกประหลาดอะไร

แต่ในประเทศจีน  ขณะนั้นมีกฎหมายอยู่ว่า ในฤดูใบไม้ผลิที่อยู่ในช่วงเริ่มต้นของการทำไร่ไถนา

และพืชพรรณสามารถเติบโตได้ดีนั้น ประชาชนมิอาจจะฆ่าวัวหรือสัตว์ที่เป็นปัจจัยสำคัญ

ในการเพาะปลูกได้ตามใจชอบเนื่องจากส่งผลกระทบต่อการผลิตอาหารของบ้านเมือง

(ในภาพ อนุสรณ์สถานท่านเปาเจิ่ง เมืองไคเฟิง)