พระหลิ่มกอเหนียว

ศาลเจ้าเล่งจูเกียง ปัตตานี

พระหลิ่มกอเหนียว หรือ พระลิ้มกอเหนี่ยว ท่านแซ่ หลิม ชื่อ จู่เจ็ง นามฉายา กอเหนียว

บางตำนานในท้องถิ่นไต้หวันกล่าวนามเดิมว่า กิมเหลียน หรือ บัวทอง

(ในภาพ พระหลิ่มกอเหนียว)

ภูมิลำเนาอยู่ในท้องถิ่นมณฑลฮกเกี้ยน ในจดหมายเหตุราชวงศ์หมิงบันทึกไว้ว่า

พี่ชายของท่านมีนามว่า หลิ่มโต่เกี๋ยน หรือ หลิ่มเต้าเคียน เป็นชาวเมือง จ่วนจิว

(ในภาพ ศาลเจ้าเล่งจูเกียง พระหลิ่มกอเหนียว)

แต่ในบันทึกท้องถิ่นแต้จิ๋ว เล่มที่ 38 กล่าวว่าพื้นเพเดิมเป็นคนท้องถิ่นอำเภอ ฮุยไล้ เมือง แต้จิ๋ว

ดังปรากฏหลุมฝังศพบรรพบุรุษตระกูลหลิมของหลิ่มเต้าเคียนในหมู่บ้าน เที้ยเพ็ง ตอนใต้

ซึ่งเต็มไปด้วยก้อนหิน ชาวบ้านท้องถิ่นจึงเรียกสถานที่นั้นว่า เป็กเจ้วจิวอ๋อง  
(ในภาพ พระหลิ่มกอเหนียว)

ในสมัยหมิง พระเจ้าหมิงซื่อจง ช่วงปีพุทธศักราช 2065-2109

ครอบครัวตระกูลหลิมครอบครัวหนึ่ง มีบุตรชายหญิงอย่างละคน

พี่ชายมีนาม หลิ่มเต้าเคียน ลักษณะท่าทางทระนงองอาจ ใจคอกว้างขวาง และมีพรรคพวกมาก

ส่วนน้องสาวมีนามเรียก หลิ่มกอเหนียว มีอัธยาศัยดีงาม กตัญญูต่อบิดามารดา และกล้าหาญเด็ดเดี่ยว

(ในภาพ พระหลิ่มกอเหนียว)

ในช่วงเยาว์วัยสองพี่น้องศึกษาเล่าเรียนศิลปะจนแตกฉาน เมื่อพี่ชายเติบโตเป็นหนุ่ม

รับราชการประจำอำเภอ ต่อมาเมื่อบิดาถึงแก่กรรมแล้ว หลิ่มเต้าเคียนจึงจากบ้านเดิมไปทำราชการ

อยู่ที่เมืองจ่วนจิว มณฑลฮกเกี้ยน จึงมีเพียงน้องสาวอยู่เฝ้าปรนนิบัติมารดา

(ในภาพ พระหลิ่มกอเหนียว)

หลิ่มเต้าเคียนนั้นมีนิสัยรักความเป็นธรรม ชาวบ้านจึงให้ความเคารพนับถือ

แต่เป็นที่อิจฉาและยำเกรงของข้าราชการทุจริต ในยุคสมัยนั้นมีโจรสลัดชุกชุม เช่น โจรสลัดญี่ปุ่น

มักซ่องสุมปล้นบ้านตีเมืองตามชายฝั่งทะเลเป็นเนืองนิจ สร้างความเดือดร้อนให้แก่ชาวบ้าน

ต่อมาโจรสลัดญี่ปุ่นได้ระดมกำลังเข้าโจมตีมณฑล เจ้อเจียง อย่างรุนแรง

(ในภาพ พระหลิ่มกอเหนียว)

ส่วนกลางจึงแต่งตั้งแม่ทัพนามว่า เช็กกีกวง ควบคุมกองทัพเรือเพื่อปราบปรามโจรสลัดญี่ปุ่น

ต่อมาหลิ่มเต้าเคียนถูกคู่อริถือโอกาสใส่ความว่า หลิ่มเต้าเคียนสมคบกับโจรสลัดญี่ปุ่น

ซ่องสุมกำลังผู้คนและอาวุธ ทำการกบฏก่อความวุ่นวาย

(ในภาพ พระหลิ่มกอเหนียว)

หลิ่มเต้าเคียนจึงถูกทางราชการประกาศจับตัว โทษฐานเป็นพวกโจรสลัด

หลิ่มเต้าเคียนคิดว่า การที่ตนมาถูกปรักปรำกล่าวโทษฉกรรจ์เช่นนี้

ย่อมไม่มีโอกาสหาทางแก้ตัวเพื่อแสดงความบริสุทธิ์เป็นแน่แท้

(ในภาพ พระหลิ่มกอเหนียว)

หากขืนอยู่ต่อกรต่อสู้กับทัพหลวง ย่อมมีอันตรายซึ่งหาคุณประโยชน์อย่างใดมิได้

หลิ่มเต้าเคียนจึงได้เกลี้ยกล่อมชักชวนเหล่าสมัครพรรคพวกของตนที่กระจัดกระจาย

แล้วพากันอพยพหลบภัยด้วยการนำเรือสามสิบกว่าลำ ตีหักออกจากที่ล้อมของทหารหลวง

แล่นออกทะเลอย่างปลอดภัย ขบวนเรือบ่ายหน้าไปถึงเกาะไต้หวันเป็นแห่งแรก

(ในภาพ พระหลิ่มกอเหนียว)

ในจดหมายเหตูราชวงศ์หมิง เล่มที่ 323 ประวัติเมือง กีลุ่ง หรือ ไต้หวัน กล่าวว่า

ช่วงปลายปีศักราชเกี่ยเจ็ง ปีพุทธศักราช 2109 แม่ทัพเช็กกีกวง

ได้ทำการปราบปรามพวกโจรสลัดญี่ปุ่นจนราบคาบแล้ว

(ในภาพ พระหลิ่มกอเหนียว)

หลิ่มเต้าเคียนกับพวกได้หลบหนีไปอาศัยอยู่ที่เกาะไต้หวัน แต่ไม่กล้าตั้งมั่นอยู่ที่นั่นตลอดไป

เพราะกลัวว่าทัพหลวงจะติดตามไปโจมตี และยังถูกโจรสลัดรังควานอยู่เสมอ  

หลิ่มเต้าเคียนจึงนำพรรคพวกออกเดินทางฝ่าคลื่นผจญภัยต่อไปจนถึงเกาะลูซอน

ในประเทศฟิลิปปินส์ ขณะนั้นอยู่ในความครอบครองของสเปน

(ในภาพ พระหลิ่มกอเหนียว)

หลิ่มเต้าเคียนเกิดปะทะกับกองเรือรบของสเปนนอกชายฝั่งเกาะลูซอน หลิ่มเต้าเคียนได้ทำลายเรือรบของสเปน

เสียหายย่อยยับหลายลำ แต่ภายหลังขาดเสบียงอาหารและไม่มีกำลังหนุนจึงต้องล่าถอย

เกาะแห่งนั้นจึงมีนามภายหลังว่า หมู่เกาะเต้าเคียน
(ในภาพ พระหลิ่มกอเหนียว)

ในจดหมายเหตุราชวงศ์หมิง ประวัติเมืองลูซอน กล่าวว่า เมื่อศักราชว่านลี่ปี 4 ปีพุทธศักราช 2119

ชาวเมืองลูซอนได้ฟื้นฟูสัมพันธไมตรีกับจีน เนื่องจากได้ช่วยเหลือทางราชการจีนปราบพวกหลิ่มเต้าเคียน

(ในภาพ พระหลิ่มกอเหนียว)

หลังจากนั้นหลิ่มเต้าเคียนก็เดินทางผ่านเวียดนาม บางตำนานกล่าวว่าหลิ่มเต้าเคียนเคยอาศัยอยู่ในกรุงศรีอยุธยามาก่อน

ต่อมาจึงตั้งรกรากอยู่ที่เมืองปัตตานี ในจดหมายเหตุราชวงศ์หมิง เล่มที่ 323 บันทึกว่า

หลิ่มเต้าเคียนได้หลบหนีการจับกุมไปอาศัยอยู่ที่เมืองปัตตานี มีท่าเรือเรียกว่า ท่าเรือเต้าเคียน

(ในภาพ พระหลิ่มกอเหนียว)

ภายหลังเปลี่ยนมานับถือศาสนาอิสลาม ได้ภรรยาซึ่งเป็นเชื้อพระวงศ์ของเจ้าเมืองปัตตานี

และเป็นที่โปรดปรานของเจ้าเมืองปัตตานีมาก ได้รับบรรดาศักดิ์เป็นหัวหน้าด่านศุลกากร เก็บส่วยสาอากร
(ในภาพ พระหลิ่มกอเหนียว)

หลิ่มเต้าเคียนจากเมืองจีนมาอยู่ที่เมืองปัตตานีเป็นเวลานานแล้ว

ไม่ได้ส่งข่าวคราวไปให้มารดาและน้องสาวทราบ ทำให้มารดาซึ่งแก่เฒ่าแล้วมีความเป็นห่วงใย

ไม่รู้ชะตากรรมของบุตรชายว่าเป็นตายร้ายดีอย่างไร ท่านล้มป่วยเป็นเนืองนิตย์

(ในภาพ พระหลิ่มกอเหนียว)

ท่านหลิ่มกอเหนียวได้เฝ้าปรนนิบัติมารดาจนอาการป่วยหายเป็นปรกติ

ด้วยความกตัญญูกตเวที จึงได้ขออนุญาตจากมารดาอาสาตามหาพี่ชายเพื่อให้กลับบ้าน

แต่มารดาไม่อนุญาต เพราะเกรงว่าการเดินทางจะได้รับความลำบาก และเสี่ยงต่ออันตราย

(ในภาพ พระหลิ่มกอเหนียว)

แต่ในที่สุดทนต่อคำอ้อนวอนด้วยเหตุผลของท่านหลิ่มกอเหนียวไม่ได้ จึงยินยอมให้ไป

ท่านหลิ่มกอเหนียวจึงจัดแจงสัมภาระเพื่อเดินทาง พร้อมชักชวนญาติมิตรอีกหลายคนร่วมเดินทางไปด้วย
(ในภาพ พระหลิ่มกอเหนียว)

เมื่อถึงวันออกเดินทาง มารดา และญาติมิตรทั้งหลายมาร่วมส่งกันอย่างคับคั่ง ทุกคนต่างซาบซึ้ง

ในความกตัญญูของท่านหลิ่มกอเหนียว ก่อนจากท่านหลิ่มกอเหนียวล่ำลามารดาด้วยสัจจวาจาว่า

(ในภาพ พระหลิ่มกอเหนียว)

หากแม้นพี่ชายไม่ยอมกลับไปหามารดาแล้วไซร้ ตนก็จะไม่ขอมีชีวิตอยู่อีกต่อไป

พร้อมกับได้อวยพรให้มารดาจงมีความสุข และสั่งเสียญาติพี่น้องให้ปรนนิบัติมารดาตนเป็นอย่างดี
(ในภาพ งานประจำปีสมโภชพระหลิ่มกอเหนียว)